Кога се појавија, соларните панели беа користени исклучиво на сателитите и вселенските станици. Со тек на времето технологијата се усоврши и цената на нејзината изработка значително се намали, па така денес таа се користи од мали преносни полначи за мобилни уреди, до такви кои напојуваат цели домови па и аеродроми.
Нов голем чекор во поглед на унапредување на оваа технологија е направен од тимот на истражувачи од MIT, кои успеале да направат верзии на соларни панели кои се тенки и лесни како меур од сапуница.
Класичните соларни ќелии сончевата светлина ја конвертираат во енергија со користење на апсорбирачки силиконски супстрат кој мора да е нанесен на неколку слоја цврст материјал, обично на стакло.
Во овој случај, тимот користел флексибилен полимер наречен Parylene, и како супстрат и како материјал на кого се нанесува, како и органски материјал наречен DBP како примарен слој кој апсорбира светлина. Parylene-от, инаку, е комерцијално достапна пластична фолија која се користи за заштита на имплантирани биомедицински уреди и печатени кола од надворешни влијанија.
Целиот процес се одвива во вакумирана комора на собна температура, без користење на разни растворувачи – за разлика од процесот на изработка на конвенционални соларни ќелии кој се одвива на високи температури, со користење на јаки хемикалии.
Крајниот резултат се ултра-тенки флексибилни соларни ќелии кои се со дебелина од една педесеттинка од човечко влакно, т.е една стотинка од дебелината на обична соларна ќелија поставена врз стаклен супстрат, кои конвертираат светлина во електрицитет подеднакво ефикасно како и обичните ќелии.
Иако ова е само доказ дека концептов функционира, сепак е далеку од сериско производство додека дополнително не се усоврши и истестира. Кога тоа ќе се случи, вакви соларни ќелии ќе можат да се имплементираат врз скоро секаква структура каде што е важно да се со што помала тежина – облеки, хелиумски балони со кои се вршат испитувања, вселенски летала и др.