Исто како летечките автомобили и вештачката интелигенција, наноботите често пати ги среќаваме во научнофантастичните филмови. Иако се вложува голем напор во развивање на овој вид на технологија, истражувачите се соочени со тешкотиите поврзани со изработка на минијатурните електронски уреди, особено поради фактот што, на пример, намалување на компјутерско коло во делови со нано-големина сè уште не е возможно.
Сега, истражувачи од Complutense University of Madrid (UCM), Шпанија, пронашле начин да го решат проблемот на нанотехнологијата која што за да функционира е зависна од големи компоненти.
Клетките и бактериите комуницираат меѓусебно со хемиски сигнали, што се покажало ефикасно и кај наночестички кои биле направени да ја имаат истата таа карактеристика. Истражувањето вклучувало користење на две таканаречени Јанус честички – чија една страна била направена од порозна силика која содржела боја,а другата од злато – кои биле премачкани со реактивни хемикалии.
Комуникацискиот процес се одвивал низ хемиските трансформации кои се одвивале на површината на честичките кога имале интеракција едни со други, кулминирајќи со ослободување на бојата, што на научниците им докажало дека комуникацијата била успешна.
Иако сè уште треба да се тестираат внатре во човечкото тело, честичките изработени со овој метод покажуваат потенцијал во развивање на технологија со димензии на единечна клетка, која би ги откривала болестите и би служела за нивна превенција. На пример, страната со силика наместо боја би можела да носи лек кој би се испуштал како третман за канцер.