Јупитер можеби е најголемата планета во Сончевиот Систем со дијаметар 11 пати поголем од оној на Земјата, но таа големина е ништожна во споредба со неговата магнетосфера. Таа во правец на сонцето се протега најмалку 5 милиони километри, додека од другата страна сè до Сатурн – со вкупна должина од 655 милиони километри, што е 400 пати повеќе отколку големината на Сонцето.
Ио, една од поголемите месечини на Јупитер, орбитира длабоко во ова огромно магнетно поле, а на неа има околу 400 вулкани кои поради ниската гравитација испуштаат сулфур, сулфур диоксид и фрагменти од базалтни карпи до 500 километри во вселената.
Бидејќи Јупитер ротира брзо (еднаш на секои 9.8 часа), тој ја влече целата магнетосфера со него, а кога поминува покрај Ио, ги „собира“ и тие вулкански елементи кои потоа ротираат околу планетата создавајќи прстен наречен “торус на плазма од Ио“ – кој може да се замисли како форма на „американска крофна“, со Јупитер во „дупката“ во средина.
Покрај тоа, магнетните полиња од Јупитер во контакт со атмосферата на Ио создаваат моќна струја наречена „флукс цевка на Ио“, која астрономите ја нарекуваат магнетски печат на Ио.
Бидејќи од тие „потоци“ на плазма може многу да се научи, истражувачи од универзитетот во Бостон имаат план да го користат леталото Џуно за да навлезат во торусот плазма од Ио, со што ќе го студираат протокот на материјали од вулканите на Ио во магнетосферата на Јупитер.
Тоа би го извеле со техниката наречена „радио окултација“ – така што радио бранови би се пуштале во торусот, а нивната рефлексија ќе предизвика промена во фреквенцијата предизвикана од различната густина на плазмата во него.
Некои претходни мисии успевале да пуштат само 2 окултации во торусот, а Џуно би можел да постигне дури 24.
Доколку NASA ја одобри оваа предложена мисија за Џуно, резултатите од истражувањата би го зголемиле нашето разбирање во врска со тоа како вулканите ја креираат аурората и бизарните електрични и магнетни опкружувања на најголемата планета во нашиот систем.