Најголемиот вселенски проект кој оваа генерација ќе го види е носењето на луѓе на Марс, а пред тоа да се изведе ќе треба да се овозможат разни услови.
Најочигледниот од нив е потребата за изградба на ракети и вселенски летала кои би пренесувале храна, разни стоки, како и луѓе. Ова би вклучувало и конструкција на лунарна вселенска станица која ќе служи како „отскочна даска“ за патот кон останатите делови од Сончевиот Систем.
Целта на патувањата на Марс ќе биде потенцијалната изградба на наша колонија на црвената планета, а подоцна и нејзино тераформирање – што може да потрае илјадници години, ако е воопшто возможно.
Наредниот ровер кој ќе се испрати на Марс во 2020-та год. ќе направи експеримент каде што ќе се обиде да генерира кислород од атмосферата на планетата. Она што ни е познато е дека нејзината атмосфера е поретка од онаа на Земјата, и се состои од 95.32% јаглерод диоксид, 2.7% азот, 1.6% аргон и околу 0.13% кислород. За споредба, нашата атмосфера се состои од 78% азот и 21% кислород.
Дали е воопшто возможно да се направи кислород од атмосферата на Марс? NASА имала планови за ова уште од 2014-та, и вклучува носење на некој вид микробен живот на планетата (можеби бактерија или алга), кој би ја користел почвата како гориво и би испуштал кислород како продукт. Кислородот потоа би бил складиран и би се користел за дишење, како и за создавање на гориво за повратните летови кон Земјата.
Иако сето ова звучи на научна фантастика, лабораториските експерименти покажале дека е возможно.