Без разлика на тоа дали причината е рударство, алтернативен извор на енергија или туризам, постојат многу причини за истражување на вселената. Некои личности дури и веруваат дека човечкиот опстанок зависи од колонизација на небеските тела, како што се Месечината и Марс.
Сепак, она што е многу побитно е тоа дека на Месечината големи корпорации и богати претприемачи веќе планираатда имаат свој дел. Русија исто така планира да основа колонија до 2030 година, а една јапонска фирма сака да изгради соларни панели на Месечината. Имајќи го ова во предвид, Месечината за брзо време може да стане некој вонземски вид на „Дивиот запад“.
Но, вистинското прашање е колку високо може „да летате“ само да избегате од земјата од која потекнувате?
Кога во почетокот на 50-тите години, САД се сретна со ова прашање, лобираа за признавање на вселената како светско добро. Многу тешко им било да го шпионираат Советскиот Сојуз во тоа време, па воздушниот отворен пристап бил клучен за Америка за време на Студената војна. Исто така, преку прифаќањето на вселената како едно општо добро, е спречен суверенитетот на која било држава на небеските тела. Ни Советскиот Сојуз ни САД не биле расположени за уште една Студена војна, па геополитиката диктирала вселената да се смета за нешто што не може да се освои. Токму ова се нашло во член на договорот на САД за вселената во кој јасно се забранува „национално присвојување на тврдењата на суверенитет, во смисла употреба или заземање на територија по која било основа“.
Договорот за Месечината од 1979 година е прифатен, иако е потпишан од 16 држави, од кои ниедна немала истражувачки мисии на Месечината. Токму таа дупка во законот им овозможува на претприемачите како што е Денис Хоуп да имаат приватно право на имот на Месечината.
Идејата за купување на место на Месечината не е реална, со оглед дека за такво нешто треба да се добие согласност од повеќе власти. Но, изгледа дека и овој пат технологијата ќе ги надмудри законите.