Проектот на Тобиас Бекер наречен „Кожи кои што дишат“ (Breathing Skins Project) е базиран на концептот на биомимикријата – технологија инспирирана од органските кожи кои ја прилагодуваат пропустливоста со цел низ нив да поминува светлина, материја, како и температура, помеѓу надворешниот и внатрешниот дел.
Фасадата која што ја изработил функционира така што ја зголемува и намалува големината на отворите распоредени низ целата нејзина површина, на начин сличен како што порите на кожата се отвораат и затвораат. На секој квадратен метар од фасадата која „дише“, се наоѓаат 140 канали за воздух, опишани како „пневматски мускули“. Овие мускули дозволуваат одредена количина на воздух, светлина и видливост, во зависност од желбите на корисникот.
Технологијата се состои од две стаклени површини кои „во сендвич“ ги ставаат пневматските мускули, за чие отворање е доволна само мала разлика во притисокот во воздухот – тоа значи дека за функционирање на овој „жив ѕид“ не се потребни никакви механички компоненти.
Овој проект е всушност дипломската работа на Тобиас на Универзитетот во Штутгарт, по која што добил спонзорство од разни компании, институции и фондации, кои му овозможиле да ја доусоврши. Моментално е изложена во изложбен простор во Mandelbachtal во Германија и има добиено голем број на награди од која најновата е номинација за Green Product Award – што е доказ дека нуди фантастичен потенцијал како опција за вградување градежните објекти во иднината.