Тим биомедицински истражувачи од Универзитетот Оксфорд се надеваат дека ќе создадат робот кој по изгледот ќе многу блиску до човекот, така што ќе му вградуваат синтетичко човечко ткиво.
За да го создадат, тие користеле биореактор исполнет со хранливи материи и хемикалии од кои можат да растат листови од клетки. Меѓутоа, клетките во мускулите и тетивите мора да се способни да се развлекуваат и мрдаат со скелетот – механичка компонента која биореакторот не бил способен да ја имитира.
Бидејќи хуманоидните роботи се способни за имитирање на човечките движења, тие би се покажале како одлична алатка – да функционираат како „хуманоиден-биореакторски систем“ со чија помош би се развило ткиво, на помалку или повеќе ист начин како што би се развило и на човечки скелет. Нивната способност да имаат интеракција со околината и објектите би му овозможила на ткивото реалистичен стрес, со што би се развиле графтови со подобра функционалност и специфични карактеристики.
Теоретстки, хуманоиден-биореакторски систем би можел да се создаде врз хуманоиден робот користејќи мускули направени со електроактивни полимери. Тие мускули би се „вежбале“ преку движењето на роботскиот скелет, кој би бил покриен во меки, растегливи сензори кои би го надгледувале развивањето на ткивата.
Ова би довело до креирање на клинички релевантни графтови од мускулно-скелетно ткиво, кои ќе овозможат персонализирано развивање на графтови кои би се вклопиле во механиката на потребите на пациентот.