Љубовта на баба и дедо е безусловна. Ги гледаат своите внуци како денес да е последниот ден на светот. Секогаш имаат време и трпение. Полни се со разбирање и не умеат да критикуваат, ниту пак да го повишат тонот. За децата знаат да бидат и дечиња со кои ќе си играат во паркот, но и прво рамо за плачење по кое ќе посегнат откако им се скршила омилената играчка.
Тие сакаат, а не замеруваат. Најубаво воспитуваат бидејќи секогаш имаат насмевка на нивните лица и не употребуваат неразбирливи зборови. Ги тешат и ги охрабруваат, ги бранат и ги кријат кога ќе направат некоја беља, но најважно од сè – им симнуваат ѕвезди на внуците!
Вистинската баба е спремна секој ден да прави различни палачинки само ако нејзините внуци ги обожаваат, додека дедо ќе игра фудбал 5 часа иако има болки во половината.
Психолозите нагласуваат дека улогата на бабата и дедото во воспитувањето на децата е многу важна, поради годините во кои се наоѓаат имаат повеќе време и трпение па полесно допираат до главите на малите.
Внуците во некое почувствително време имаат поголема доверба во нив отколку во родителите, поради што им се доверуваат и им бараат помош. Со мама и тато не оди така едноставно, бидејќи тие казнуваат, прекоруваат, креваат врева, а бабите и дедовците се подобри и се жртвуваат за внуците. Дури и кога нешто не им се допаѓа, се прават дека не виделе. Многу често нивните деца ги прекоруваат поради тоа што ги разгалуваат внуците, но на тоа тие само одмавнуваат со раката.
Па сепак, тоа не е некоја приказна од вчера. Тоа се случува со секоја баба и дедо кои никој не може да ги убеди да не сакаат безусловно, бидејќи тоа е нивна основна и омилена улога во семејството.