Две близначиња разговараат во утробата на нивната мајка:
- Веруваш ли во живот после раѓање?
- Сигурно постои нешто после раѓањето. Можеби сме тука токму за да се подготвиме за животот кој следи потоа.
- Тоа е глупост. Нема живот после раѓањето. Како тој воопшто би изгледал?
- Не знам точно, но уверен сум дека ќе има повеќе светлина и дека ќе можеме да одиме, па и да јадеме со својата уста.
- Тоа е тотална глупост! Знаеш дека е невозможно да се трча и да се јаде со сопствената уста, па затоа имаме папочна врвца! Ти велам, не постои живот после раѓањето. Папочната врвца е премногу кратка.
- Но, јас сум убеден дека постои нешто надвор од ова овде. Нешто сосема поинакво од животот кој го живееме сега.
- Но, никој не се има вратено од таму. Животот завршува со раѓањето. Покрај тоа, животот не е ништо друго туку постоење во тесна и мрачна околина.
- Па, не знам како точно изгледа животот после раѓањето, но во секој случај ќе се сретнеме со нашата мајка. Таа ќе се грижи за нас.
- Мајка? Зарем ти веруваш во мајка? Па, каде мислиш дека таа би била?
- Насекаде околу нас! Ние сме живи благодарение на неа. Без нејзиното постоење не би постоеле ни ние.
- Не верувам во тоа! Никогаш не сум ја видел мама, затоа е јасно дека таа не постои.
- Да, можеби е така, но понекогаш, кога сме потполно мирни, можеме да ја слушнеме како пее и го милува нашиот свет. Знаеш, уверен сум дека животот после раѓањето допрва нè очекува...