Аниа и Гаел мораат да си веруваат еден на друг. Како акробати на Cirque du Soleil понекогаш буквално го ставаат својот живот во рацете на некој друг. Довербата е збунувачка работа, изгледа мошне едноставно, но кога се обидувате да ја објасните, наликува на илузија.
Размислувам на начинот на кој моето тело седи на површина која е нова за мене и како мускулите ми остануваат цврсти, очекувајќи нешто неочекувано додека константно сум свесен за таа површина. По некое време благодарение на запознавањето се релаксирам и започнувам да се опуштам. За многумина од нас таа првична тензија трае долго време.
Трошиме толку многу енергија гледајќи и пресметувајќи, предвидувајќи, читајќи ги сигналите во другите луѓе, подготвени за некоја неочекувана промена. Подготвувајќи се да бидеме разочарани. Се троши толкава енергија... Зборуваме за довербата како за нешто што се гради, како за структура или за нешто материјално, но тука станува збор за ослободување.
Она што не носи напред е луксуз, ни овозможува да престанеме со размислување. Да престанеме да се грижиме дека никој нема да нè фати ако паднеме. Да престанеме со постојаното барање на неправилности. Да престанеме да се прашуваме како се однесуваат другите луѓе кога не се во наше присуство. Ни овозможува да го релаксираме умот и да се фокусираме на она што е пред нас. И затоа е трагично кога довербата е загубена. Едно предавство може да те натера да размислуваш на сите други предавства кои те очекуваат во нештата на кои што никогаш не си ни помислил и луѓето на кои што се потпираш. Чувствуваш дека почнуваш да се затвораш, а во најлошиот случај повеќе не му веруваш на никого. Сепак, тоа не функционира така.
Довербата е твојата врска со непознатото, со она што не можеш да го контролираш, а не можеш да контролираш сè. И не станува збор за сè или ништо. Тоа е бавен и стабилен процес преку кој се учи капацитетот на светот. И вреди да продолжиш да се обидуваш. И не е лесно. Аниа вели дека довербата на повеќе начини наликува на вилушка, физички, емотивно, а можеби и на некој друг начин.
Ја замислувам довербата како невидливи раце испружени кон светот барајќи некого со кого би чекореле во непозната иднина.
Аниа и Гаел започнаа да вежбаат како пријатели, а сега се двојка. Беше потребно време. На кого му веруваш и како можеш да ја развиваш таа доверба?