Една од најголемите дилеми во астрофизиката е парадоксот на црните дупки, т.е дали тие навистина уништуваат секаков вид на информација која ќе влезе во нив.
Сега, физичарите можеби пронашле начин да го тестираат овој парадокс еднаш за секогаш, преку забрзување на бран од електрони со негативен набој низ облак од плазма.
Во 1970-тите, физичарите, вклучувајќи го и Стивен Хокинг, предложиле дека црните дупки можеби и не „траат“ бесконечно. Според хипотезата на Хокинг, благодарејќи на квантната механика, честичките навистина се оттргнувале од црните дупки , што теоретски значи дека тие би можеле бавно, со тек на времето, да „испарат“.
Ова претставува парадокс, бидејќи информацијата – фундаменталниот код за сите работи во универзумот - не може да исчезне. Но кога црните дупки исчезнуваат, каде одат информациите од нив?
Мистеријата се крие во природата на радијацијата која Хокинг ја опишал – форма на радијација која се појавува кога пар честички се наоѓаат пред линијата на црната дупка по која нема враќање назад, таканаречениот „хоризонт на случувања“ (event horizon).
Обично, таквите честички се неутрализираат една со друга, но во случајот на радијацијата на Хокинг, една од нив паѓа зад хоризонтот во гравитацискиот стисок на црната дупка, а другата останува во универзумот како чиста честичка.
Физичарите теоретизирале дека овие „избегани“ честички ги задржуваат информациите од нивниот двојник благодарејќи на квантната динамика – во овој случај, феноменот на поврзаност би им овозможил на честичките да ја делат конекцијата иако се одделени една од друга со време и простор.
Научници од Националниот Тајвански Универзитет и од Екол Политехник во Франција, сметаат дека пронашле метода со која што оваа теорија ќе може да ја проверат. Тие сугерирале дека „ подвижно забрзувачко огледало“ би можело да симулира ситуација на раздвојување на поврзани честички.
Како што пар честички би пловел во овој хипотетички експеримент, едната би се рефлектирала од огледалото а другата би останала заробена – исто како што тоа би се случило во црна дупка. Штом огледалото би запрело да се движи, „заробената“ честичка би се ослободила, исто како што енергијата би се ослободила од црна дупка која што умира.
Ова огледало би било направено со „испукување“ на пулсирачки ласер од X-зраци низ облак од јонизиран гас во акцелератор на плазма. Пулсот од ласерот би оставил трага во електроните со негативен набој, кои би ја имале улогата на огледало.
Колку и да звучи умно, експериментот е сè уште во фаза на мисла и далеку од негово остварување.