NASA и останатите вселенски агенции темелно ги тренираат, опремуваат и подготвуваат нивните астронаути за вселенски летови, но една област сè уште не е доволно разгледана бидејќи до скоро, долгорочните престои во Вселената не биле неизбежни како тоа што е сега.
Астронаутите се соочуваат со многу здравствени ризици од кои изложеноста на радијација е најопасниот со кој би биле соочени на долгите патувања. Доколку не се пронајде начин како тоа да се спречи (или изложеноста да се намали на нивоа кои можат да се преживеат), шансите некогаш да се преселиме на Марс би биле драстично намалени, па и невозможни.
Во обид да го промовираат истражувањето во оваа област, интернационален тим од истражувачкиот центар Амес на NASA се решил да состави студија која претставува еден вид на патоказ кој го нарекле „човечка радиорезистентност“.
Во неа се објаснуваат разни начини со кои луѓето подобро би се подготвиле да ја издржат вселенската радијација. Покрај ефектите кои веднаш се појавуваат (како акутната радијациска болест), изложеноста на радијација исто така го зголемува ризикот на астронаутите од неколку видови канцер, генетски мутации, оштетување на нервниот систем, и катаракта.
Надежта на тимот од NASA лежи во тоа дека со употребата на она што модерната наука може да го понуди во врска со генетското модификување, одбирање на индивидуи кои се генетски предиспонирани за радиопротекција, генетската терапија, па дури и криопрезервацијата и био-банките, би можеле да се создадат астронаути кои би биле опремени со радиорезистентност, можеби и на биолошко ниво.
Покрај истражувањето на сите овие можности, целта на студијата е да се пренесе важноста од инвестирањето во истражувањата од полето на радиобиологијата, биогеронтологијата, регенеративната медицина и вештачката интелигенција, за таквите решенија би можеле да се остварат.