„Вие сте криминалци!! Сите вие сте криминалци!!!“ - Вознемирено се надополнуваа неколку ученици од шесто одделение во канцеларијата на училишниот психолог.
„Наставникот нѐ нарече дека сме криминалци!“ - Девојче со насолзени очи се обиде да дообјасни додека подголтнуваа сувите грла на вознемирените гласови од нејзините соученици.
Психологот веднаш се обиде да ја стиши вревата - Синдром на задушено востание. Не поради самата врева, туку поради моето сведоштво на таа ситуација, како да е поважен мојот впечаток за училиштето наспроти вистинскиот проблем на овие дечиња кои се охрабриле гласно да го претстават револтот од наставникот кој за време на редовната настава ги нарекол „криминалци“.
Онаму, таму, многу далеку од тука, земјите што ги цитираме како примери, недојдии зад седум мориња и сто планини... Тие земји, тие системи, овие деца би ги пофалиле, пред сѐ за храброста и бунтовноста, решителноста едногласно и јавно да проговорат против оваа непромислена наставничка осуда. Овие деца се револуционери, овие деца не прифаќаат „здушени востанија“, на овие деца не им треба мртви херои, овие деца се херои!
Задачата на секој образовниот систем е да ги препознае вистинските вредности кај секое дете, да го поттикне креативниот капацитет, да го мотивира критичкото размислување и социјална комуникација. Да провоцира и создава нови решенија од учениците, а не да ги идеализира веќе постоечките. Ова е клучна фаза, некомпромисна за грешки!
Дали образовниот систем ги препознава нашите херои, новите генијални умови, спортски потенцијали, уметнички таленти?
(продолжува наредната сабота)