Милиони луѓе низ светот имаат арахнофобија – ирационален страв од пајаци – за кое доказите сугерираат дека се работи за вродена човечка реакција еволуциски вградена во мозокот.
Сега, направен е нов експериментален третман со кој овој страв би можел многу лесно да се отстрани – само со пулсирањето на сопственото срце.
Англиски научници откриле дека срцевите отчукувања на пациентите можат да бидат инкорпорирани во терапија со компјутеризирано експонирање со цел да се отстрани стравот од пајаците, но и други ирационални стравови.
Истражувачите од универзитетот Сасекс развиле терапија со експонирање која вклучува разни методи на експонирање на луѓето со објектите на нивните стравови, со цел да се условуваат нивните трауматски стимули.
Претходни истражувања на интероцепцијата - нашата сензорна свест за внатрешната состојба на телото – сугерирале дека тајмингот на срцевите отчукувања бил поврзан со процесирање и сигнализирање на стравовите.
Во оваа нова студија, истражувачите сакале да испитаат дали оваа поврзаност може да се искористи како дел од терапија со експонирање, при што биле анализирани 53 здрави партиципанти кои покажале големо ниво на арахнофобија преку онлајн анкети.
Тие биле поделени во 3 групи, врз кои биле направени терапии со компјутеризирано експонирање – покажување на слики од пајаци на компјутерски монитор – додека партиципантите носеле ECG сензори за следење на нивната срцева активност.
На едната група сликите биле прикажувани синхронозирано со нивните срцеви отчукувања (за време на систолата, сигнализација за срцево возбудување кога срцевите мускули контрахираат), додека на другата сликите биле прикажувани помеѓу секое срцево отчукување (диастола, кога срцевите мускули се релаксираат). Третата група била контролна, каде сликите биле прикажувани со случаен тајминг.
Поголемиот број од партиципантите покажале редукција во нивната фобија, која била најмногу изразена кај оние од систолната група.
Овој ефект бил зголемен кај луѓето кои имале подобра интероцепциска свест, односно оние поспособни да го детектираат и следат сопственото срцево отчукување.
Ова ново откритие сугерира дека терапија со специфично временски темпирано експонирање поврзано со срцевите отчукувања може да ги модулира нејзините резултати и да помогне во создавање на третмани специфични за секоја индивидуа.