Изминатите 4 декади, електронската индустрија е водена од она што се нарекува „Законот на Мур“, што е повеќе аксиома или опсервација, отколку закон.
Името го добил според ко-основачот на Inter, Гордон Мур, кој вели дека бројот на транзисторите вградени во еден чип се дуплира секои 24 месеци. Тоа значи дека електронските уреди ја дуплираат брзината и способноста скоро секои 2 години – и навистина, тој период технолошките компании обично претставуваат нови, побрзи, подобри и попаметни гаџети.
Транзисторите (т.е малечките електрични прекинувачи) се основните единици кои раководат со секој електронски гаџет, а како стануваат помали, така стануваат и побрзи, притоа користејќи сè помалку електрицитет за да работат.
Моментално, компаниите како Intel масовно произведуваат транзистори со големина од 14 нанометри – што е 14 пати пошироко од ДНК молекулите. Тие се направени од силикон, чија атомска големина е околу 0.2 нанометри. Денешните транзистори се со широчина од 70 силиконски атоми, така што шансите да се направат уште помали се скоро непостоечки, бидејќи тоа е многу блиску до границата колку малечок може да е еден транзистор.
Денешните транзистори користат електрични сигнали (електрони кои се движат од едно до друго место) за комуникација, но доколку би можеле да користиме светлина (составена од фотони) наместо електрицитет, би можеле транзисторите да ги направиме уште побрзи.
Субатомските честички како електроните и фотоните патуваат во брановидно движење, вибрирајќи нагоре и надолу дури и кога се движат во еден правец, а должината на секој бран зависи од тоа низ што се движат.
Во силиконот, најефикасна бранова должина за фотоните е 1.3 микрометри – во споредба, човечкото влакно е дебело 100 микрометри. Но електроните во силиконот се уште помалечки, со бранови должини 50 до 1000 пати пократки отколку оние на фотоните.
Според тоа, опремата која би ги „издржала“ фотоните мора да биде поголема отколку денешните уреди кои се „справуваат“ со електроните, што значи дека транзисторите во иднина би требало да се зголемат.
Истражувачите сметаат дека фотонските чиповите би можеле да ги задржиме во иста големина како и сегашните, но уредите да обезбедуваат поголема процесирачка моќ, или пак да ги намалиме, притоа исто така зголемувајќи ја моќта.
Ваквите чипови за да функционираат им се потребни неколку извори на светлина кои ќе генерираат фотони кои со малечки огледала и сочива би биле насочувани околу нив. Бидејќи светлината е многу побрза од електроните, просечните фотони би патувале скоро 20 пати побрзо отколку електроните во еден сегашен чип.
Тоа значи дека компјутерите би биле 20 пати побрзи, брзина која за да се постигне со моменталната технологија би и биле потребни 15 години.
Сегашната електронска индустрија има постигнато огромен напредок, кој штотуку започнува во фотонската индустрија – како резултат на тоа, електрониката може да постигне подобри и покомплексни резултати отколку најдобрите сегашни фотонски уреди.
Но, како истражувањата ќе напреднуваат, се очекува фотонските уреди да ги надминат електронските во брзината и перформансите – прашање не е дали, туку кога тоа ќе се случи.